اثربخشی آموزش شناختی-رفتاری بر کاهش از خودبیگانگی دانشجویان

چکیده

هدف: هدف این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش شناختی-رفتاری بر کاهش میزان ازخودبیگانگی دانشجویان بود.

روش‌ها و مواد: این پژوهش به روش نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری دوماهه با گروه کنترل انجام شد. جامعه شامل دانشجویان کارشناسی ارشد مکانیک ورودی ۱۴۰۲.۰ بود. تعداد ۷۲.۰ نفر به‌صورت نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به‌طور تصادفی در دو گروه آموزش شناختی.رفتاری و کنترل (هرکدام ۳۶.۰ نفر) جای‌دهی شدند. ابزار گردآوری داده‌ها پرسشنامۀ ازخودبیگانگی سیمن بود. تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون‌های تحلیل کوواریانس تک‌متغیره و چندمتغیره در نرم‌افزار SPSS.۲۶.۰ انجام گرفت.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که تفاوت معناداری بین دو گروه در مرحله پس‌آزمون وجود دارد (F = ۷۲.۲۷، p < ۰.۰۰۱، η² = ۰.۵۰۴)، به‌طوری‌که گروه آموزش شناختی.رفتاری کاهش قابل توجهی در نمرات ازخودبیگانگی نسبت به گروه کنترل داشت. همچنین نتایج مرحله پیگیری نشان داد اثر مداخله پایدار بوده است (F = ۴۰.۶۸، p < ۰.۰۰۱، η² = ۰.۳۶۴). مقایسه میانگین‌های تعدیل‌شده نیز این تفاوت را در هر دو مرحله تأیید کرد.

نتیجه‌گیری: آموزش شناختی.رفتاری به‌طور مؤثر و پایدار موجب کاهش ازخودبیگانگی در دانشجویان شد و می‌تواند به‌عنوان یک مداخلۀ کاربردی و مبتنی بر شواهد در مراکز مشاوره دانشجویی مورد استفاده قرار گیرد